Kimi zaman dalarsın ya hani pencerenin kenarından bakarken, dalarsın şöyle uzak uzak. gönül ırak kimsesine, yabancılaşmışsan kendine; aynaya bakarken bile kaybetmiş bir ruhsun. Kendin bile kendini tanıyamıyor. Uzağım artık dünyadan, sıyrılmış ruhum o telaşlı çabalardan. bırakıyorum kendimi hiçliğin sessizliğine. Sorular cevapsız kalıyor dolduramıyorum içimdeki boşluğu. noktası mı koyulacak ,virgülü mü bu cümlenin bilmiyorum. ne kendimden haberim var ne kendimle bitmeyen herşeyden. Bir el olmuşum bu güzel kaderine, dünyanın . düşün düşün aptal olmuşum . Gelecek diye bir gün sevincim kalbimdeki her acıyı susturmuşum. Öfkem denizinde boğulurken ruhum, nefesim karışıyor iç cekislerime Ne olacak diye sormuyorum artık çünkü olacak olanlar da ilgimi çekmiyor. düşünmek mi dusunememek mi daha acı verici yoksa özlem duyup da özleyememek mi? geçmişe bakıp ne güzel günler demek mi daha acı ,gelecekte dönüştüğüm bu kişiye her gün bakmak mı? bilmiyorum belkide hiç bilmek istemiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder